Over Opgekropt staat Netjes

“Een onafgebroken stroom aan goed materiaal.”

(de Theaterkrant)

“Tomeloze energie (…) veel grappen en een flinke dosis zelfspot.”

(Brabants Dagblad)

“Uitstekende stand-up met goed gevoel voor theater.”

(de Theaterkrant)

“Hij legt de vinger op de zere plek.”

(Brabants Dagblad)

“Met zijn beweeglijke lijf en mimiek houdt hij de aandacht feilloos gevangen.”

(Brabants Dagblad)

“Een heerlijk avondje cabaret.”

(Ilovetheater)

“Voor je het weet is de anderhalf uur durende show om.”

(Ilovetheater)

“Fijn hoog tempo.”

(Ilovetheater)

Over Troosten

★★★★☆

IJzersterke stand-up over keiharde emotie

Door Rosalie Fleuren gepubliceerd 14 januari 2018 op www.theaterkrant.nlTroosten komt voort uit Jochen Ottens onmacht om zijn dochter te laten stoppen met huilen. Dat hij zo weinig empathisch vermogen heeft, bemoeilijkt de zaak aanzienlijk. In tegenstelling tot zijn hoog-sensitieve vrouw is hij laag-sensitief. Als hij iets voelt, doet hij er niets mee. Dat kropt zich op in zijn onderbuik. Met Troosten breekt Otten een lans voor de emotioneel onbeschikbare man.

Nee, hij heeft niks met zijn kind, geeft hij al snel met lichte tegenzin toe. Ze huilt. En als ze huilt, laat ze zich alleen troosten door Nijnie, haar knuffelkonijn. Maar Nijnie is niets dan een levenloos object waar je ‘de gevoelens van liefde op projecteert die je graag wilt krijgen’. Terwijl het niet tot liefhebben in staat is. Hijzelf functioneert, blijkt later, als de knuffel van zijn vrouw.

De druk pratende Jochen Otten hanteert een ijzersterke stand-up stijl. Zijn hardste grappen zijn intelligent ingekleed in de context: hij weet zonder aanstoot te geven over kanker te geinen, of per ongeluk zijn minuscule moeder dood te trappen. Met de ene verrassende parallel na de andere maakt hij zijn gevoelens op beeldende wijze inzichtelijk. De vliegen vastgeplakt in de plafonnière vergelijkt hij met mannen met kinderen: ‘waarom hebben jullie me niet gewaarschuwd?’

Het hoogtepunt van de avond is zijn waterdichte comedyriedel waarin hij grote politieke problemen koppelt aan emotioneel onvermogen. Doorgaan met het eten van vlees met het oog op de stijgende zeespiegel: massaal emoties wegstoppen. Klimaatproblemen gaan naadloos over in vluchtelingenproblematiek. Als ons land straks onder water staat, zijn de rollen omgedraaid. ‘Maar jullie waren toch goede dijkenbouwers?’ ‘Ja, we dachten ook dat we konden voetballen!’

Tussen alle weggelachen problemen door, deelt hij ook persoonlijk zware informatie met de zaal. Kort, zonder drama, maar daardoor des te pakkender. De fouten van de vroedvrouw, waardoor zijn kind blauw ter wereld is gekomen. Zijn wantrouwen in huisartsen, omdat zijn zus al jong overleed aan kanker. Redenen genoeg om emotioneel onbeschikbaar te worden.

Als hij zijn emoties niet wegstopte, zou hij al lang iemand hebben omgelegd. Steeds loopt hij terug naar zijn werkbank om door te gaan met het in elkaar zetten van een Kalasjnikov. Een goede vondst om het publiek deelgenoot te maken van zijn opgekropte frustraties. Terwijl de werkzaamheden aan zijn wapen vorderen, neemt de spanning in de zaal toe. Er wordt ongemakkelijk gelachen, ervan uitgaande dat het een grapje is.

Hard van buiten, zacht van binnen, hopen we dan maar. Gedurende de voorstelling blijkt uit elk verhaal meer liefde voor zijn vrouw en kind. Zijn vrouw, Maria, is duidelijk aan hem gewaagd, ondanks haar gezonde hoog-sensitiviteit. Zijn dochter, Sammy, een grote inspiratie: zijn droom is dat iedereen net als zijn dochter kan houden van levenloze objecten.

Met zijn kaalgeschoren hoofd, en harde afgemeten stem komt hij gemakkelijk agressief over. Hij speelt daar succesvol op in. Als hij met zijn Kalasjnikov in de aanslag klaarstaat om al zijn opgekropte emoties los te laten op de wereld, ben je je leven niet zeker. Gelukkig valt er alleen een enorm knuffelbeest uit het plafond. Het gevaar is direct geweken. Otten laat zich troosten door een levenloos object, en wij hebben in een fractie van een seconde niets meer te vrezen.

“Ik geniet van de lulligste dingen” – interview in Ouders van Nu

Over Overwegend Droog

★★★★☆

“Otten heeft zelfspot, deinst niet terug voor droge humor en heeft een perfecte timing. Zijn grappen zijn doordacht, diepgaand. Hij zorgt voor een continue lach en drijft zo heerlijk de spot met de dingen van alledag.” (Anne Kleijne, cabaret.nl)

“Otten verdient rijen voor de kassa, uitpuilende jassenrekken en volle zalen.” (Anne Kleijne, cabaret.nl)

“Overwegend droog” is een parel van een voorstelling. En erg intiem met z’n allen recht in de ogen kijkend van Jochen Otten. De held. Een gemiste kans voor wie er niet was, want mensen verdienen Jochen” (Anne Kleijne, cabaret.nl)

 ★★★★☆

 “Spannend verhaal” (Dick Zijp, De Theaterkrant)

“Strakke spanningsboog” (Dick Zijp, De Theaterkrant)

“Veel humor” (Dick Zijp, De Theaterkrant)

“Het mooiste voorbeeld daarvan is de conference waarin hij het kille, drukke leven in Amsterdam vergelijkt met het meer bourgondische Brabant. Dat levert een mooi perspectief op het stadse leven en de randstedelijke arrogantie op. “ (Dick Zijp, De Theaterkrant)

“Grappige observaties.” (Dick Zijp, De Theaterkrant)

“Sterke voorstelling.” (Dick Zijp, De Theaterkrant)

★★★★☆

“Snel, adrem en vol humor.” (Bart Bakker, Voorburgs Dagblad)

“Lachwekkende frustraties.” (Bart Bakker, Voorburgs Dagblad)

In een voorstelling van bijna twee uur verveelde Jochen Otten geen minuut. (Bart Bakker, Voorburgs Dagblad)

Over Jochen Otten On Ice

“Jochen Otten laat zien een zeer constante cabaretier te zijn. Constant gaat hij voor de niet-clichématige verhaallijn. Constant valt alles op zijn plek en constant weet hij ook nog gewoon een hoge lachdichtheid te halen. Jochen Otten is een cabaretier die meer bekendheid verdient dan hij nu heeft.” (Jeffrey van den Berg/ Camedy.nl)

Over Belastend Materiaal

“Met zijn vierde programma bewijst Otten maar weer eens dat hij tot de best bewaarde ‘geheimen’ van de theaterwereld behoort.” (Jeroen Bakker, On Stage/ theater.nl)

“Het wordt moeilijk om niet in een slappe lach te blijven hangen” (Jeroen Bakker, On Stage/ theater.nl)

“Hilarische scènes. […] Met psychologische precisie […] deelt hij rake grappen uit. Jochen Otten weet ongelooflijk veel lach te scoren. Mensen die in hun lach blijven hangen…” (Jeffrey van den Berg, Camedy.nl)

“Otten is één van de weinige van de nieuwe generatie cabaretiers die zo’n mooie diepe lading in zijn show weet te leggen en de grappen daarbij niet vergeet.” (Jeffrey van den Berg, Camedy.nl)

“Zijn zoektocht naar eerlijkheid en het uiten van emoties culmineren in enkele sketches over iets onnozels als een dingetje op tafel, […] een rolletje topdrop. Hoe hij daar een hilarisch verhaal omheen kan bouwen is dus iets wat iedereen zeker moet gaan zien.” (Jeroen Bakker, On Stage/ theater.nl)

“Een bijzondere mix van grappen en grieven.[…] Hilarische scenes.” (Janneke Pelle)

Jochen Otten kan mooi verhalen vertellen, een tragische sfeer neerzetten en dit overladen met gitzwarte humor. De kracht hiervan is niet een enkele grap die het moet doen, maar een constant ondergedompeld zijn in zijn komische wereld.” (Jeroen Bakker, On Stage/ theater.nl)

“Schrijnend, soms bijna hartverscheurend kan Otten vertellen met dezelfde beeldende kwaliteiten als waarmee hij zijn grappen maakt.” (Janneke Pelle)

“Door zijn beeldende manier van spelen word je makkelijk meegesleept in zijn wonderlijke verhalen.
Er is opvallend veel interactie met het publiek, wat erg goed uitpakt.” (Linda OudendijkMetro)

Over eerdere programma’s

“Zijn timing is onberispelijk. De afwisseling van het serieuze met het alledaags simpele, het fysieke met het talige en het macho met het kwetsbare, maakt Underdog gevarieerd en houdt de aandacht vast. Het publiek verlaat de zaal met net iets meer dan een goed gevoel na een avondje lachen.” (Linda Mous, 8 Weekly)

“Even schrijnend als geestig. Otten weet haarfijn de juiste toon te zetten. Hilarische scenes.” (Annet de Jong, De Telegraaf)

“Otten transformeert ongemerkt. Fenomenale mime-scenes. Vakmanschap.” (Kirsten van Santen, Leeuwarder Courant)

“Otten heeft een intrigerende vorm gevonden als theatermaker. Agressief, vertederend, vragend en beschouwend.” (Jacques d”Ancona, Dagblad van het Noorden)

“Jochen dendert als een trein door zijn voorstelling en laat zijn publiek naar adem happend achter. Hij zet schitterende personages neer, gespeeld met een enorme intensiteit.” (Faam)

“Hij kan een verhaal vertellen met zijsprongen waar ruim om te lachen valt.” (Ruud Buurman, Brabants Dagblad)

“Jochen Otten vervalt niet in een lezing en evenmin in moraaltjes, met name omdat hij in staat is zijn stellingen met gezond cynisme te relativeren. Hij helpt deze in kostelijke, treffende oneliners prikkelend om zeep.” (Jacques d”Ancona, Dagblad van het Noorden)

“Zijn grappen zijn meer dan raak.” (Faam)

“Vooral zijn fysiek maakt hem tot een aparte jongen binnen het Nederlandse cabaretwereldje. Daar mogen we ook nu weer ruim van genieten.” (Ruud Buurman, Brabants Dagblad)

“Otten verdient waardering en sympathie. Hij is een lefgozer die respect afdwingt met zijn sterke theaterpersoonlijkheid. Iemand om in de gaten te houden.” (Annet de Jong, De Telegraaf)

“Otten kiest niet de makkelijke weg. Hij schuwt een mate van gevoeligheid niet in zijn extremen, niet in zijn morbide humor en niet in zijn confrontaties. Qua originaliteit een programma dat er mag wezen.” (Jacques d”Ancona, Dagblad van het Noorden)

“We nemen kennis van zijn duivels vermogen van een nood een deugd te maken.” (Ruud Buurman, Brabants Dagblad)

“Otten imponeert verbaal en lichamelijk met een langgerekte honderdmetersprint.”

(Jeroen Schwartz, De Gelderlander)

“Zijn fysieke speelstijl leverde verwondering en bewondering op. Otten was meer dan ander deelnemers in staat om de verbeelding te prikkelen en een doordachte podiumpresentatie neer te zetten. Terwijl de standuppers steeds meer op elkaar gaan lijken, slaagde hij erin een eigen handtekening te zetten.”

(Henk Langenhuijsen, Brabants Dagblad)

“In de toekomst zou het nog wel eens iets heel moois kunnen worden.”

(Ruud Meijer, Algemeen Dagblad)

“Otten rekt de grenzen van het cabaret weer wat op met een programma dat meer het oog dan het oor streelt. […] enorme beheersing van zijn lijf […] stijlvolle scenes.”  (Ruud Buurman, De Gelderlander)

 

“In het peloton van beloftevolle cabaretiers onderscheidt hij zich door het begrip lichaamstaal extra betekenis te geven. In zijn debuut, getiteld “In levenden lijve”, dat in Tilburg in première ging, staat hij bijna anderhalf uur in zijn onderbroek op het podium, heel even zelfs zonder, rent en springt en toont lichamelijk verval. (..) Zijn originele aanpak met elementen uit de stomme film en bewegingskunst toonde aan dat cabaret meer kan zijn dan verbale virtuositeit en verder kan gaan dan de gemakkelijke lach. Zijn zoektocht naar een passende vorm van fysiek cabaret mét inhoud prikkelde de verwachtingen. (..) Zijn beheersing van lijf en leden en de zichtbare inspanning deze figuren uit te beelden verleggen daadwerkelijk de cabaretgrenzen. (..) De humor zit niet alleen in de groteske verbeeldingen, maar ook in de opmerkingen die de figuren maken en de wijze waarop Otten in en uit scènes stapt of contact maakt het publiek. Echt fijnzinnig gaat het er niet altijd aan toe. Dit gemis aan subtiliteit staat in schril contrast met zijn verfijnde bewegingen.” (Henk Langenhuijsen,  Brabants Dagblad)

“Otten heeft een prachtig thema uitgekozen en toont aan met zijn fysieke spel mooie beelden neer te kunnen zetten.” (Alexander Nijeboer, De Volkskrant)

Feit is dat Otten zijn eigen stijl heeft gevonden. Een voorstelling van Otten vergeet je niet licht. Niet alleen door de opvallende vorm en de sneltreinvaart, maar vooral ook vanwege zijn sterke theaterpersoonlijkheid.”

(Peter Deurloo, De Gelderlander )“Opvallend en van een heel andere school was het optreden van Jochen Otten. Fysiek cabaret met veel functioneel naakt en sterke staaltjes pantomime. […] Otten handelt in illusies en tovert bijvoorbeeld met minieme middelen een mooie scene uit een stomme film op de planken. […] Jochen Otten is  anders en het zou zo maar eens kunnen dat hij een plekje verovert in het circuit. In de wereld van het cabaret krijgt hij dan wel een status aparte.”

(Marcel Pereboom Voller, Telegraaf)

 

“Otten neemt risico”s door de grenzen van het huidige cabaret te verkennen. Het resultaat is een energiek optreden met een sterke gelaagdheid. Hij combineert beeldend theater met filmische effecten en een cabaretesk typetje. Zijn werk doet sterk denken aan het werk van de bloeiende maagden waarin ook een wonderlijke mix van slapstick, religie, bloot en een serieuze ondertoon voorkomt. […] Otten is op nog op zoek, maar zijn zoektocht is intrigerend.

(Wijnand Zeilstra, Leids dagblad)

Cabaretwebsite Zwarte Kat: “Naar eigen zeggen brengt hij met Foeha een energieke cocktail van cabaret, toneel, beeldpoëzie, mime en clownerie. Hij springt, loopt, kronkelt, ligt en rent. […] Otten is een bijzondere verschijning die zijn fysiek fraai weet te combineren met verteltalent.”

 

Uit een interview met Henk Langehuijsen, verschenen in Brabants Dagblad op 4 januari 2005 tijdens de tour van In Levenden Lijve:

“”Ik heb mij altijd meer laten leiden door dansvoorstellingen dan cabaret (..) Het lichaam inspireert mij. Gaandeweg heb ik ontdekt dat bewegingen mij meer mogelijkheden bieden dan het woord. In deze voorstelling, die over leven en dood gaat, probeer ik met mijn lijf op een tragikomische manier enig levensleed weer te geven. (..) Ik heb gemerkt dat als je niet wilt dat mensen weggaan, je ook moeite hebt om jezelf te binden. Het is voor mij lastig om me helemaal aan iemand anders te geven ik ga krampachtig met vergankelijkheid en de dood om. Die gewaarwording ligt aan de basis van mijn voorstelling. Ik wil pijn en onmacht delen, zonder te vergeten dat het publiek gewoon een leuke avond wil hebben.””

Over UNDERDOG verscheen op donderdag 27 november in De Spits het volgende artikel, geschreven door Coromandel Brombacher.

Het derde programma van cabaretier Jochen Otten gaat zaterdag in premiére. Na In levenden Lijve en Verover alle vrouwen of een werelddeel naar keuze komt hij nu met Underdog. Een show over een negatief zelfbeeld: hoe kom je eraan, en vooral hoe kom je eraf?

Het is weer een autobiografisch verhaal dat hij als uitgangspunt neemt. Dat is zeker waar. Misschien zou je het niet denken, Otten heeft immers een groeiende carrière als cabaretier en weet zich in het steeds populairder wordende genre overeind te houden, maar hij heeft last van een negatief zelfbeeld. Hij voelt zich een underdog.

En daar verwondert hij zich over.

“Hoe kan het toch dat bij mij het glas altijd half leeg is? Ik ben echt iemand die op het voetbalveld een penalty mist, en daar zo op focust dat ik vergeet dat ik ook drie keer gescoord heb. Van die dingen.”Maar net als bij zijn voorgaande shows kijken we echter niet naar een man die op de bühne zijn levensverhaal doet om er overheen te komen.

“Dat zou maar saai zijn. Ik maak mijn pijn wel universeel. Want dan wordt het tastbaar voor mensen. Bovendien is lachen omdat je geraakt wordt, het mooiste dat er is, vind ik. Lekker lachen om je eigen pijn.”

 

Grappig genoeg moet hij daarom juist zeer in detail treden als het om zijn eigen leven gaat. Volgen we Otten van zijn jeugd tot aan het moment dat hij zijn zelfbeeld bijstelt? Nee, niet bepaald.

“Bij mij krijg je geen chronologisch verhaal. Ik maak cabaret dat als postmodern te typeren is, dat valt nog het meest te vergelijken met hoe Quentin Tarentino zijn films opbouwt: je ziet flarden en daaruit komt het verhaal naar voren. Daarbij is in dit programma tekst veel belangrijker dan voorheen. Ik gebruik vooral oneliners, die ik met mijn fysiek ondersteun, zodat de tekst door beweging nog meer inhoud krijgt.”

 

“Underdog is interessant voor wie van gelaagde humor houdt. Maar het is meteen ook gemaakt om een avond te lachen. Maar hoe het ook zij, ik hoop dat mijn publiek naar buiten gaat met het idee: Ik ben goed zoals ik ben. Daar gaat het om.”

Op donderdag 12 december verscheen over UNDERDOG in Metro het volgende artikel, geschreven door Marieke Kessel.

Verwacht bij een avond cabaret van Jochen Otten geen maatschappijkritisch verhaal met een logische kop en een straart. Nee, de voorstelling Underdog van de in Amsterdam wonende Brabander trakteert je op bizarre scènes, flarden van verhalen en vooral heel veel grappen.

De persoonlijkheidsprijs van Camaretten, een finalistenplek bij het Leids Cabaretfestival; de Brabantse cabaretier Jochen Otten heeft het bij vakjury”s al aardig ver weten te schoppen. En ook bij het cabaretpubliek wordt zijn naam steeds bekender. Onlangs ging zijn derde soloprogramma in premiere, genaamd Underdog. Een voorstelling die gaat over het ontstaan van een negatief zelfbeeld, en belangrijker, hoe je ervan af komt.

En je zou het misschien niet geloven in het geval van iemand die voor volle zalen op een podium staat, maar de voorstelling van Otten is toch echt gebaseerd op zijn eigen ervaringen. “Het is niet dacht ik dacht, goh, laat ik een voorsteling over zelfbeeld maken”, vertelt Otten. “Maar bij het schrijven van de grappen, kwam ik erachter dat het toch wel heel vaak daarover ging. Ik werd me er bewust van dat ik iemand ben die mensen snel op een voetstuk plaatst en mezelf dan de positie van de underdog aanmeet.”

Zo beschrijft Otten hoe hij zelf de neiging heeft alles kapot te denken, uit onzekerheid. Of hoe hij moeilijk vindt om te geloven als iemand zegt “ik hou van je”. “Ja, dan denk ik, het zal wel, zo leuk ben ik toch niet? Dat heeft dus alles te maken met zelfbeeld”, vertelt Otten. En als erop let, merk je volgens de cabaretier al snel dat veel meer mensen hier last van hebben. “Eigenlijk heeft alles wat je doet in de basis met je zelfbeeld te maken. Ook hoe gelukkig je bent. Want als wat je denkt dat je bent en wat je zou willen zijn dicht bij elkaar ligt, voel je je beter dan wanneer dat ver van elkaar verwijderd is”, stelt Otten. Een geschikt thema voor een avondvullende voorstelling dus.

Maar verwacht geen man die op emotionele wijze zijn levensverhaal vertelt om zijn eigen trauma”s onder ogen te komen. Nee, Otten pakt dat heel anders aan. “Ik vertel geen verhaal van a tot z maar stapel veel grappen op elkaar, in een niet altijd logische volgorde.” Daarnaast gooit hij op geheel eigen manier zijn complete lichaam en mimiek in de strijd om uit te beelden hoe iemand die zich altijd de underdog voelt, zich beweegt. Otten, in een poging zijn voorstelling te beschrijven: “Het is dus een mengeling van stand up comedie met mime en fysiek theater, en dat alles met een hoge grapdichtheid. Ach, noem het hoe je wilt, het belangrijkste is toch dat mensen hard lachen en geraakt zijn.”

De grappen van Otten mogen best aankomen. Zoals hij zelf zegt: “Ik vind een grap mooi als ie pijn doet. Dat je voelt dat mensen in de zaal zich ergens in herkennen, maar dat eigenlijk niet willen. En er daarom maar hard om lachen.” Maar heeft Otten nog advies om de underdogs in de zaal van hun negatieve zelfbeeld af te komen? “Je moet eerst op zoek naar de oorzaak. Bij mij had het te maken met mensen in mijn omgeving en hun verwachtingen van mij. Want als zij geen vertrouwen hebben in wie je bent en wat je doet, dan knaagt dat aan je zelfbeeld. Als je weet hoe het komt, kan je die denkbeelden gaan veranderen.” Otten is in ieder geval al veranderd door de analyse van zijn zelfbeeld. “Als ik me nu ergens ongemakkelijk voel, denk ik niet meer automatisch dat het aan mij ligt. Heerlijk.”

Jacques d”Ancona schreef onderstaande woorden in het Noord-Hollands dagblad, over Verover alle vrouwen of een werelddeel naar keuze gaf 4 vd 5 sterren, gezien 8 feb. 2007, Kruithuis, stadsschouwburg Groningen

Jochen Otten: extreem en gevoelig

” Een nieuwe man. Persoonlijkheidsprijs van het nationale cabaretfestival Cameretten. Zijn programma benadert de man vrouw relatie. Kan het simpeler, kan het meer voor de hand liggend? Maar natuurlijk draait het om het hoe en waarom van exploderende liefdes, van de prijzen die er betaald worden, van het ijs dat voortijdig of niet wil breken.

Otten heeft een intrigerende vorm gevonden als theatermaker. Agressief, vertederend, vragend en beschouwend.

Jochen Otten vervalt niet in een lezing en evenmin in moraaltjes, met name omdat hij in staat is met een gezond cynisme zijn stellingen te relativeren. Af en toe helpt hij deze, in kostelijke, treffende oneliners, prikkelend om zeep.

Het afkappen en loslaten van contacten, de analyse, de angst, het terug- en vooruitkijken, het opbouwen van vertrouwen in het soort gesprekken dat nergens toe leidt, plaatst hij in een droge setting met hilarische uithalen.

Daarbij kiest hij niet de makkelijke weg. Hij schuwt een zekere mate van gevoeligheid niet in zijn extremen. Niet in zijn morbide humor en niet in zijn confrontaties. Qua originaliteit een programma dat er mag wezen.”